Partia Euro

Rozsądni Polacy o zacięciu masochistycznym opowiadają, i słusznie, o "Partii Eureko", porozumieniu ponad podziałami, mającemu za zadanie wydojenie Polski na kilka-kilkadziesiąt miliardów.

Jakiej dawki samopognębienia trzeba jednak, by porozmawiać o "Partii Euro", ponadnarodowym sprzysiężeniu, oblizującym się na widok całej Polski?

Co potrafi, wsparta o tak zwany "wolny rynek", globalna finansjera, wszyscy możemy w tej chwili zobaczyć. Wyzbycie się ostatnich atrybutów samodzielności ekonomicznej i finansowej skaże nas na dożywotni status kolonii.

No, chyba że ktoś nadal wierzy w to, iż Unią Europejską rządzi w sytuacjach kryzysowych "wspólny interes państw członkowskich". A to tylko dobry, stary internacjonalizm z wyraźnym określeniem metropolii i satelitów.

Nie wolno nam ratować polskich stoczni, za to natychmiast powinniśmy się wziąć za wspieranie działających u nas zagranicznych banków.

Jeszcze słówko o mitycznej "stabilizacji" kursu, jaką miałaby nam przynieść wspólna waluta. Czy piewcy (o naiwnych wiernych mi chodzi) tego pożytku naprawdę nie rozumieją, ze konkurencja na rynku walutowym bywa czasem lepsza od walutowego monopolu? Jak na każdym rynku.

Co w tym towarzystwie chcą robić Kaczyńscy?

Wygląda na to, że historia zatoczyła koło i jesteśmy świadkami próby reanimowania trupa POPISu. Jak w kiepskim horrorze: Dr Entestein znowu zaczyna zadzierać laboratoryjny fartuch, mizdrząc się do Monstrum.

A widownia rechocze i przeciera oczy ze zdumienia.

Czy będziemy po raz kolejny świadkami spektaklu, w którym jedna ze stron akceptuje ocieplanie wizerunku drugiej tylko wówczas, gdy ją w końcu ugotuje?

PIS przyjmujący podstawowe założenia programowe PO jest bowiem partią zbędną.

Nikt nawet nie zauważy, gdy ją zdelegalizują.

A poświęcenia jedynej partii opozycyjnej dla mrzonek o reelekcji Brata nikt Jarosławowi nie daruje.