Traktat? Dyktat? Kontrakt?

Jestem przeciwnikiem Traktatu, jak i wszelkich "prób dalszej integracji UE".

Z bardzo prostego powodu. Integrują się, czyli dogadują między sobą, wydzierając nam coraz więcej wolności, tylko brukselscy urzędnicy i czekający w kolejce do eurourzędów politycy. Pod dyktando mentorów z Pokolenia 68 Wcieleń Lenina.

Jak natomiast wygląda ta integracja i dogadywanie się na szczeblu państw, czyli tam, gdzie na zdrowy rozum powinna się zaczynać, widać choćby na przykładzie relacji Polski z Niemcami (Gazociąg Północny itd.).

W sumie - zero perspektyw. Praktycznie pewne, przyszłe awantury, nadużycia, ruchy odśrodkowe połączone z rosnącą presją Centrum.

No dobrze, a teraz pomyślmy przez chwilę, że nazywam się Jarosław Kaczyński. Jestem politykiem opozycji, właściwie jedynej liczącej się opozycji i powinienem myśleć jak polityk.


Jestem za Europą Ojczyzn, najwyżej federacją autonomicznych państw, ale nie za Superpaństwem Europy.

Tymczasem eurositwa dokonała znakomitej manipulacji. Skoro nie wyszło z Eurokonstytucją i referendami, zmieniono nazwę, trochę zawartość i próbuje się ją przepchnąć przez parlamenty.

Nikt, na masową skalę nie jest w stanie przeczytać i zrozumieć kilkuset stron bełkotu. Za to usłużne media robią ludziom wodę z mózgu, a "fundusze reprezentacyjne" oraz wizja udziału w "superwładzy" przerabiają umysły i sumienia polityków w gówno.

Co mam robić?

To zależy. Przede wszystkim od tego, czy jestem pesymistą czy optymistą.

Jeśli nie wierzę w mój powrót do władzy lub reelekcję brata, właściwie jedyne co mi pozostaje, to dać świadectwo. Przeciwko całej, olbrzymiej maszynerii propagandowej. W Polsce i w Europie. Zanim mnie zamkną.

Jeśli natomiast jestem optymistą, pojawia się więcej opcji. A przede wszystkim, muszę zacząć kalkulować.

Czy doprowadzenie do prawie na pewno przegranego referendum mi się opłaca? Do referendum zapewne odwoła się PO, gdy PIS zablokuje ratyfikację w Sejmie. Trudno przecież oczekiwać, że w ciągu 2-3 miesięcy, bombardowany informacjami, że Kaczyńscy chcą mu zabrać paszporty do Londynu, Wyborczy Debil zmieni zdanie.

A może być i tak, że część moich wyborców, z których przecież spora grupa Traktat popiera, odwróci się ode mnie.

Z kolei przyjęcie Traktatu to także ryzyko. Wyborczemu Debilowi, nawet jeśli zmądrzeje, albo wściekły na tych, którzy obiecywali darmową gorzałę, a zamykają budki z piwem, zostanie w domu, zajmie to lata.

Natomiast zdegustowani fundamentaliści, popierający PIS mogą odejść, a na horyzoncie pojawi się widmo kolejnej partii Marka Jurka albo LPR-Reaktywacja.

Ba, ale skoro tak dalece nie wierzę w wyborców, to skąd ma się brać mój optymizm?

I skąd ta wiara, że natychmiast po współudziale PIS w ratyfikowaniu Traktatu PO nie przystąpi do procedur, akceptujących Kartę Praw Podstawowych w całości?

Wiara...

Wierzę, iż Traktat to rodzaj kontraktu, który będzie można wypowiedzieć lub renegocjować. Naprawdę w to wierzę?

Wierzę, że trzeba czasem poddać się dyktatowi sterowanej przez media opinii publicznej, żeby nie zostać przez nią zmiażdżony. A jeśli z czasem przestanę się odróżniać?

Nie wierzę, że Traktat przetrwa i że była szansa, aby przed tym testem uchronić Polaków.

W skrajnym wypadku jestem gotów oddać wiele za to, aby Polska raczej była zależna od bogatych i pazernych, niż od biednych i zbrodniczych.

A co z moim sumieniem?

Komu tak naprawdę dobrze życzę, nie chcąc aby zostało wystawione na ostateczną próbę?

Polsce czy sobie?


To jest moja wersja optymistyczna.

I niezależnie od tego - nie chciałbym być teraz w skórze Jarosława Kaczyńskiego.