Dziennikarze

Skąd oni mieli się brać w Polsce po 1947 r,. kiedy to UB rozbiło mikołajczykowską "Gazetę Ludową"?

W PRL byli to po prostu funkcjonariusze frontu ideologoicznego, z sączącymi ezopowe aluzje do dziesiątej potęgi wyjątkami, jak Kisielewski.

W większości ubecka agentura. Według rozmaitych szacunków, obejmująca nawet ponad 90% zatrudnionych. To nie dziwi, bowiem podstawowe zajęcia dziennikarzy - zbieranie faktów, rozmawianie z ludźmi - musiały budzić w esbecji najczulsze, rzekłbym familiarne skojarzenia. Dochodziły do tego tak interesujące dla komunistycznych tajnych służb, a dość częste w tym zawodzie, zagraniczne wyjazdy.

Co się stało po 1989 r.? Ano, w praktyce nic.

Starzy wyjadacze rozpoczęli szkolenie młodego narybku, a "opozycjna", "podziemna" redakcja "Tygodnika Mazowsze" założyła "Gazetę Wyborczą". Pojawiały się także gazety oraz próby założenia stacji radiowych i telewizyjnych o poglądach odmiennych od skatalogowanych przy Okrągłym Stole.

Ponieważ jednak nomenklatura i fachowcy ze służb zachowali kasę oraz wpływ na sposób podziału "masy upadłościowej po PRL", próby spaliły na panewce, a nieliczne czasopisma, pozbawione środków z reklam i kredytów wylądowały w narożnikach nakładów i cytowania przez media głównego nurtu.

Hodowla "dotkniętych dziennikarstwem" w III RP rozpoczęła się na dobre.

Przy czym nie jest wcale tak, że wszyscy, czy nawet większość młodych, chcących oraz potrafiących pisać i mówić, a zainteresowanych światem oraz wymianą poglądów Polaków, to janczaria w stylu Olejnik czy Lisa. Wręcz przeciwnie, czego dowodem choćby Salon24. Tutaj najlepsze pióra, w ogóle większość piszących z sensem to ludzie, którym ze wspomnianymi "wzorcami", tak jak z obecnie rządzącymi z pewnością nie po drodze.

Miażdżących argumentów dostarcza tej tezie Administracja S24, starająca się od czasu do czasu zrównoważyć treści "opozycyjne" pustką wpisów "poprawnych", i tym samym - fizyka nie zna litości - wysyłająca je wraz z autorami prosto w kosmos.

Natomiast każdy młody, starający się w mediach zrobić karierę lub dobrze zarobić po prostu już doskonale wie, na co się decyduje i co go czeka.

Znam trochę to środowisko i wiem, jak niezwykle ciężko jest zachować umiar i dystans do odprawianych tam zbiorowych rytuałów i wydawanych, bojowych okrzyków, nie mówiąc już o publicznym prezentowaniu własnych, odmiennych poglądów. Po 10 kwietnia uległo to lekkiemu złagodzeniu, ale bez żadnych, zasadniczych zmian. W końcu mówimy o najwierniejszych z wiernych. Nawet jeśli tylko forsie, to aż po grób. Co z tego, że cudzy.

Dlatego na taki szacunek i nasze wsparcie zasługują ci wszyscy dziennikarze, którzy po Tragedii pod Smoleńskiem próbują coś zmienić, uczciwiej opracowując serwisy informacyjne, zadając dobrze przygotowane, twarde pytania będącym u władzy. Bo wcale nie jest tak, że ich w ogóle - jak jęczą niektórzy - nie ma.

No, ale jak ktoś swoją wiedzę o medialnym świecie nadal czerpie wyłącznie z oglądania TVN, słuchania TOKFM i czytania "GW", to niczego nie zauważy. I może mu z tym będzie lepiej.

Tymczasem w TVP - nie tylko w programie Pierwszym - i w mniejszym stopniu w publicznym Radiu, takich dziennikarzy jest więcej, niż było jeszcze kilka, kilkanaście tygodni temu. Ja ich w każdym bądź razie dostrzegam i chciałbym im złożyć wyrazy szacunku. To przeważnie dziennikarze bez tak zwanego "nazwiska", doskonale zdający sobie sprawę z tego, jak wiele ryzykują. Na przykład jeśli PO z Tuskomorowskim na czele przejmie KRRiT.

Bo pamiętajmy, że jeśli Rafał Ziemkiewicz, Łukasz Warzecha czy Bronisław Wildstein napiszą coś odmiennego, niż pisali kilkanaście tygodni temu, to przez pamięć ich wcześniejszych dokonań, mają oni poziom swobody dla młodszych i nie tak znanych nieosiągalny. Cena tego, co zrobią jest więc dla nich nieporównanie niższa. Tak samo jak dla korzystającego już od lat ze statusu podobnego do dawnej pozycji (w relacjach z aktualnie rządzącymi) Kisiela - Jana Pospieszalskiego.

Powiem więcej, jeśli wspomniani przez mnie z nazwiska, znani dziennikarze naprawdę chcą zasłużyć na pamięć i szacunek u odbiorców, powinni tych mniej znanych, swoich kolegów poprzeć.

Nie raz, nie przy okazji, ale na stałe.