Wojna z Krzyżysem

Pierwsze wnioski.

Sprawdza się stara zasada, że jeśli Symbol dostatecznie wielki, to i tym razem tak niewielu może tak wiele wobec tak licznych.

Władza to banda tchórzy, ale musimy pamiętać, że nikt tak chętnie i tak szybko nie nabiera przekonania o swojej wszechmocy oraz tak łatwo nie sięga po zbrodnię, jak tchórz.

Krzyż niczego nie "przesłania", nie jest żadną "walką zastępczą", żadnym medialnym przykryciem dla innych operacji, ani "wciąganiem" kogoś w coś na jego zgubę.

To nie jest walka o chrześcijańską symbolikę, miejsce katolicyzmu w życiu publicznym, a nawet nie jest to spór o godne uczczenie ofiar Smoleńska. W III RP, mówiąc szczerze, takie miejsce już nie istnieje.

To jest wojna o rudymenty cywilizacji białego człowieka. 

Albo będziemy mogli publicznie domagać się prawdy, oddawać cześć zmarłym i dokumentować, jakim tylko chcemy - krzyż, pomnik, tablica - publicznym znakiem pamięć własną, narodu i państwa, albo zamienimy się w hamburger w szczękach ludojada.

Od takiej walki nie można się uchylić, tłumacząc, że ważniejsze są podatki. To trochę tak, jakby walczyć z wyjadającymi zboże w spiżarni myszami, podczas gdy drzwi domu szturmują bandyci z pochodniami.

Nie słyszałem o narodach, które wyginęły z powodu nadmiernych podatków, ale o kilku, które zniknęły lub straciły wolność, bo zapomniały że muszą się bronić - owszem.

Tutaj naprawdę nie ma miejsca na kompromis, sojusze ze zwolennikami Krzyża z jednej deski, Krzyża w piwnicy, itp.

Albo mamy prawo do naszego Znaku, albo nas nie ma.

Tak jak nie można być na wpół wolny, na wpół suwerenny i niemal żywy.