Kto się boi Adama Lipińskiego?

Prawdziwi prawicowcy krążą po sieci. Konserwatywni, narodowi, katoliccy, a nawet monarchistyczni. 

Ostatni ich najazd można było obserwować ponad rok temu na Salonie24. Zajmowali się tym, czy zawsze się zajmują, czyli gnojeniem Kaczyńskiego i wszystkiego, co ten polityk mówi, myśli i zdołał stworzyć oraz promowaniem jednego ze swoich guru - tajnego współpracownika bezpieki w latach 1969–1977 i szefa KPN Leszka Moczulskiego, wyborcy i admiratora Prezia z Budy Ruskiej. 

Ponieważ ważne wydarzenia polityczne, takie jak wybory, przeważnie ich aktywizują, wygląda na to, że w najbliższym czasie jeszcze nie raz błysną nam w oczy orłem białym ze złotym zębem w trzech koronach. A właściwie wydaje mi się, że już zaczęli błyskać.

Na czoło wysunął się i głos zabrał znany dziennikarz - Grzegorz Braun. Nieco zdezorientowanym jego wcześniejszymi pracami dziennikarskimi - np. "Plusy dodatnie plusy ujemne", oraz poparciem w ostatnich wyborach Jarosława Kaczyńskiego, po tym jak parę lat wcześniej zarzekał się, że w życiu nie odda głosu na Lecha Kaczyńskiego - wyjaśnił, że w 2010 r. głosował nie na żaden PIS, tylko na Jarosława. Należy domniemywać, że w nadchodzących wyborach już na "żaden PIS" głosu nie odda, no bo jak? 

Potem zaczął opowiadać to, co mówi już od dwóch lat, a niedawno także w Radiu Maryja, czyli o sowieckich korzeniach tzw. "układu wrocławskiego" i jego szefie, za którego uważa Grzegorza Schetynę. W sumie byłoby to w poetyce tych wszystkich opowieści o oplatającej Polskę sowieckiej i postsowieckiej mafii, z tkwiącymi wewnątrz ziarnami prawdy, które będąc na miejscu owej mafii ja starałbym się takimi właśnie, niczym nie popartymi legendami zasypać i głęboko ukryć, gdyby nie jedno ale.

Otóż Grzegorz Braun uparcie próbuje - przy pomocy insynuacji i sugestii - do tego postsowieckiego układu zaliczyć Adama Lipińskiego. Jednego ze współtwórców Porozumienia Centrum i od tamtej pory najbliższego współpracownika Jarosława Kaczyńskiego, obecnie jego pierwszego zastępcy w PIS.

Ja rozumiem, że w PIS mogą być różni ludzie, nawet na najwyższych szczeblach. Ostatecznie, mimo tylu lat współpracy w ścisłym kierownictwie, po wyborach w 2007 r. taką żałosną, szkodliwą a momentami ponurą figurą okazał się Ludwik Dorn.

Ale są jednak jakieś granice pokrywania szlachetnie wyglądającą nadwrażliwością na własną podejrzliwość zwykłych, ordynarnych insynuacji.

Czekam, aż Pan Braun przedstawi dowody na swoje oskarżenia pod adresem Adama Lipińskiego. A przypomnijmy że sugeruje mu on ni mniej, ni więcej, tylko współpracę z ludźmi bezpośrednio sterowanymi przez wywiad sowiecki, a obecnie rosyjski. Jeśli tego nie zrobi, a tylko dalej będzie rozedrganym głosem "lękał się za miliony" chyba będę w prawie zacząć się lękać o Pana Brauna.

Przypomnijmy, że on także pochodzi z Wrocławia, a słynne pobicie go przez policję może mi przypomnieć na przykład dużo słynniejsze pobicie ówczesnego, solidarnościowego "kozaka" Jana Rulewskiego w Bydgoszczy w marcu 1981 r. Pamiętam, jak teatralnie zataczał się i jęczał na emitowanym w ówczesnej telewizji filmie. Filmie, który poderwał całą Polskę do przygotowań do strajku generalnego. I doskonale pamiętam, jak zachowywał się on i inni, najgłośniejsi "twardziele" z tamych czasów po 1989 r., aż po dziś dzień. 

Czy naprawdę mam przyjąć, że wszyscy którzy otarli się o UPR (Braun w 2007 r. chciał kandydować z ramienia UPR do Senatu), albo zinstytucjonalizowany w III RP ruch monarchistyczny to ludzie, którym postsowiecki układ jest bliski z innych, niż sami o tym mówią powodów?